Türkiye Komünist Partisi’nin, İzmir Nâzım Hikmet Kültür Merkezi’nde ‘Emekçiler İhtilal ve Sosyalizme Hazırlanıyor’ sloganıyla düzenlediği konferansta karar altına alınan “2023 Yeniden” başlıklı siyasi metin bugün kamuoyuna açıklandı.
TKP Genel Sekreteri Kemal Okuyan hem bu metinle, hem de konferans süreci ve önümüzdeki devir partinin yol haritasıyla ilgili soL Haber Portalı’nın sorularını yanıtladı.
Söyleşinin tamamı şöyle:
“2023 tekrar…” başlığını taşıyan siyasi metin “sermayenin vatanı olmadığı”, “yerli ve yabancı sermaye sahiplerini birbirinden ayırmanın imkansız ve anlamsız hale geldiği” tespitleriyle başlıyor. Öncelikle burayı biraz açar mısınız? Hâlâ büyük bir kesim mevcut iktidar karşısında “rahatsız” olduğunu düşündükleri bilhassa büyük sermayeye bir ittifak ögesi olarak bakabiliyor. Ek olarak rapora bu vurguyla başlamanın da özel bir nedeni var mı diye sormak istiyoruz.
Aslında “2023 yeniden…” bir rapordan çok bir siyasi çıkış, bir manifesto. Partimizin geçen hafta sonu topladığı Konferans’ın stratejik doğrultusunu özetliyor. Konferansta çok sayıda karar alındı, personel sınıfı hareketiyle ilgili kapsamlı bir rapor tartışıldı ve son haline getirildi. “2023 yeniden…” TKP’nin durduğu yeri ve gayelerini tanımlıyor. Bu metin önümüzdeki devir yaygın bir biçimde kullanılacak ve tesirli olacak.
Soruya gelince… Evet Türkiye’de ne yazık ki geniş bir toplumsal kesim, AKP iktidarına karşı birtakım işverenlerden yarar umuyor, onların da mağdur olduğunu sanıyor. Aykırısından AKP’nin fakir destekçileri ortasında Erdoğan’ın sahiden işverenleri sopayla terbiye ettiğine ait bir kanaat var. TKP çok kolay bir gerçeği, hiç eğilip bükülmeden lisana getiriyor: Türkiye yerli ve yabancı monopollerin işgali altında. Bu bir kolektif cürümdür. İktidarla birtakım işverenler ortasında tansiyon olabilir, hatta bu tansiyon çatışmaya da dönüşebilir. Lakin bunun halka bir yararı yoktur. Esasen ekseriyetle bu tansiyonlar süreksiz karakterdedir. Ve dikkatle bakıldığında bir paylaşım arbedesidir. Türkiye’de problemlerin kaynağını yanlış yerde aranıyor. Sıkıntıların kaynağı kapitalistler ve onların hâkim olduğu kapitalist sistemdir.
5’li çete, Anadolu sermayesi, TÜSİAD üzere isimlendirmelerin sermayenin kolektif kabahatini gizlemeye yaradığını söylüyorsunuz. Kimi bölümlerin AKP periyodunda hayallerinde göremeyecekleri kadar zenginleştiği, AKP’nin yandaş bir sermaye birikimi yarattığı, ek olarak sermayenin de kendi içinde çatıştığı, farklı öncelikleri olduğu gerçeğini görmezden mi geliyorsunuz bu tespiti yaparken?
AKP iktidarında birtakım şirketler sıfırdan kuruldu ve büyük bir süratle semirdi. Kimi şirketler ise inanılmaz bir biçimde büyüdü. Evet bu bir gerçek. Lakin Türkiye’yi yağmalayan, halkımızı fakirleştiren sadece bunlar mı? Türkiye’nin her vakit en tesirli gücü olan TÜSİAD sermayesi AKP iktidarında ihya oldu. Daha ötesine geçelim. Türkiye’de “muhalif” tarifine sokulabilecek o kadar fazla büyük şirket sahibi işveren var ki! Çabucak her kesimde faaliyet gösteriyorlar. Siyaseten birbirine laf sokan insanların birlikte iş yaptıklarını biliyoruz. Bu toplumda muazzam bir eşitsizlik var. Bu eşitsizlikte zirvedekiler ve aşağıdakileri nasıl tanımlayacağız? Sömürenler ve sömürülenler. İşverenler ve onların karşısında işçi halk. Personeller, işsizler, fakir köylüler, küçük esnaf. “Beşli çete” isimlendirmesi tertip muhalefetinin büyük sermayeyi gücendirmemek için bulduğu bir yoldur. “Beşli çete” ülkeyi yağmalıyor lakin başkaları de.
Raporda yer alan “CHP’den Demokrat Parti’ye tüm hükümetler ve askeri cuntalar sermaye sınıfına hizmet etmiştir” sözü biraz fazla sadeleştirmiyor mu ülkedeki siyasi dinamikleri? Şayet sadeleştirme gerçek söz ise bunu bir tercih olarak mı görmeliyiz ve neden?
Gerçek tam da bu ise ne dememiz beklenir? Tekrar edebiliriz, tüm hükümetler ve cuntalar sermaye sınıfına hizmet etmiştir. Esasen bu duruma son vermek istiyor TKP. Sorun çok sade. Askeri darbeler ya da özel durumlar dışında bu iktidarlar seçimle değişiyor fakat bu işin yalnızca görünen kısmı. Siyaseti tasarlayabilmek için sermaye sınıfının elinde çok fazla araç var. Her şeyden evvel sermaye sınıfı, dünyanın her yerinde sömürdüğü personellerin üzerine asker ve polisi yönlendirme yeteneğine sahip. Paranın hukuk sistemi üzerindeki gücünü kim tartışabilir? Siyasetçi satın alma tekrar bütün dünyada çok yaygın. Zati tertip siyasetinin kendisi de bir tıp kâr ve rant kapısı. Bayağı bir “yatırım” aracı durumunda siyaset. Medyayı, medyanın çabucak bütün mecralarını burjuvazi denetliyor, elinde tutuyor. Halk örgütsüzleştiriliyor ve sonra ondan sandığa “iradesi”ni koyması isteniyor. Örgütsüzleştikçe irade zayıflar. Bu nedenle sadelik yeterlidir. Diğer ülkeleri koyalım bir yana. Türkiye’de bütün hükümetler sermayeye hizmet etmiştir. Nokta. Hizmette kusur edenler, vakit içinde yönetme yeteneğini yitirenler düşürülmüştür. Sistem değişikliği işte bu yüzden mutlak bir mecburilik.
Aynı ifadeyi bugünkü siyasi aktörler için de kullanmakta sakınca yok o halde… Size nazaran CHP’nin ya da AKP’nin merkezinde durduğu iktidarlar ülkenin en büyük sorunu olarak altını çizdiğiniz sermaye sınıfına hizmette birebir noktada duruyorlarsa iktidar değişikliğinin ne manası var? AKP’ye direnen toplumsal kısımların gayretinin bir manası yok mu bu açıdan bakınca?
Sermaye sınıfına hizmet eden bir hükümetin gidip yerine yenisinin gelmesi bizim açımızdan tek bir açıdan değer kazanabilir: Bu değişikliğin işçi halkın örgütlülüğüne, işçi halkın bu nizamı değiştirme isteği ve yeteneğine olumlu bir katkısı var mı? Buna bakılmalı. Yoksa bugünkü sistemde hükümetler kaçınılmaz olarak yıpranır, toplumda reaksiyon yükselir ve yerine yeni bir hükümet kurulur ve reaksiyon tertip içi kanallara aktarılmış olur. Sonra tekrar başa döneriz.
AKP çok özel bir parti. Karşı devrimci bir güç. Bu kadar yıldan sonra onun toplumda yarattığı yansıdan yararlanarak yeni bir piyasacı işveren yanlısı koalisyonun, NATO’cu-Amerikancı bir hükümetin, laikliği umursamayan bir toplamın hükümet olmasını zil takıp oynayarak karşılayamayız. AKP’nin gitmesi kıymetli. Fakat yerine ne gelecek? Bu soruya sağlam karşılık vermek zorundayız. “Şimdi sırası değil” deniyor. Dün de o denli deniyordu, daha öncesinde de, beş yıl, on yıl evvel de, kırk yıl evvel de… Ve daima daha berbata gittik.
Aslında raporun bir kısmı, en azından bu sefer AKP iktidarının gideceğine inanan kesitlerin hevesini kaçırıyor, zira açıkça “bu tertip değişmeden problemler çözülmeyecek” sadeliğinde bir vurguya sahip. Lakin raporun ilerleyen sayfalarında çok da alışık olunmayan argümanlı vurgular ve hatta optimist sözler göze çarpıyor. Türkiye’nin hem insan birikiminin, hem de yer altı yer üstü kaynaklarının, hem de şurası ekonomik altyapısının gereğince gelişmiş olduğu belirtiliyor ve “Türkiye’yi ayağa kaldıracağız, bu misyona hazırız” deniyor. Nitekim TKP bu misyona hazır mı? Devamla Türkiye’de bu türlü bir değişimin yeri var mı?
Kimsenin hevesi kaçmasın. İnsanların asıl hevesini kaçıran hayal kırıklıklarıdır. Türkiye’de bu kadar büyük bir felaket yaşanmışken, buradan çıkışın mümkün olduğunun anlaşılmasından daha hoş bir şey olamaz. Evet biz iyimseriz. Çıkış yolu var, bu çıkış yolu için gerekli kaynaklar da.
“TKP buna hazır mı” sorusu aslında yanlışa götürür bizi. Halkımızın buna hazır olması değerli. İşte burada TKP kendi hazırlıklarını öbür bir yere çekiyor. Partimiz Türkiye’de bir Sosyalist Cumhuriyet için kâfi birikim olduğunu ileri sürüyor. Önümüzdeki yakın periyot bu iyimserliğimizin münasebetlerini ortaya koyacağız. Öteki deva yok. Yoksa bu kısır döngü ülkemizi daha da harap edecek, halkımızın yaşama sevinci büsbütün tükenecek. Buna müsaade veremeyiz. Evet, Türkiye’nin ayağa kalkması mümkün ve mecburî.
“2023 yeniden…” yurtseverliğin altının kalın kalın çizildiği bir metin. Özel bir nedeni var mı bunun?
Partimizin yıllardır savunduğu bir çizgi bu. Kuşkusuz her devir vurgularda değişiklik oluyor. Burada yeni bir Türkiye kurma iradesinden kelam ediyoruz. Yetti artık “vatan” dendiğinde yağma, talan, sömürü, rant, kâr düşünenlerden çektiğimiz. Bu ülke onları silkeleyip atacak, atmak zorunda. Bu derece ağır bir yoksulluk yaşanırken TKP’nin sorumluluğudur “Türkiye bunu hak etmiyor” demek.
Raporda 80 darbesine ait de bir kıymetlendirme var lakin ben konferanstaki tabirinizle ilgili bir soru sormak istiyorum. Darbenin bu ülkenin devrimcilerin yurtlarıyla bağının kesilmesini hedeflediğini söz ettiniz. Ortadan 42 yıl geçti, bugünden baktığınızda darbenin başarılı olduğunu düşünüyor musunuz?
12 Eylül 1980 faşist darbesi uğursuz, planlı, alçak bir hücumdu. Bu çok taraflı taarruzda her vakit anti-emperyalist olagelmiş, “bağımsız Türkiye” sloganında somutlanan yurt sevgisine devrimci bir içerik katmış Türkiye solcusunun ülkesinden nefret etmesi için sistematik bir gayret harcandı. Hem fiziki hem ruhsal bir savaş yürütüldü. Üstüne Kürtlere dönük yok sayma ve yok etme siyasetlerini ekleyin. Darbecilerin başarısız olduklarını maalesef söyleyemeyeceğim. Dünyanın çabucak her noktasında Türkiye dendiğinde Nâzım Hikmet ve Aziz Nesin’i aklına getirenler var. Bu iki isim, ülkemiz sömürüye, emek hırsızlığına, talana, yağmaya, cehalete, yobazlığa, bayan cinayetlerine mahkum olmasın diye efor harcamış büyük insanlara örnektir. Yaşadığımız toprakları terk edemeyeceğimize nazaran onu kirletenlerle hesaplaşacağız. Ülke sevgisini ve yaşama sevincini geri getireceğiz.
“TKP kendi örgütsel yapısını, çalışma usulünü bu konferans ile birlikte bir defa daha gözden geçirip büsbütün bu amaç doğrultusunda yine yapılandırıyor” deniyor. Detaya girmeden bu yapılandırmanın temel belirleyenleri, kıstasları nedir diye sorsak?
Kısaca şöyle: Gerekeni yapmak, öncelikleri düzgün belirlemek, tezimiz ve amaçlarımıza odaklanmak, ülkemize ve halkımıza inanmak, örgütlü gayrete güvenmek.
Kaynak: (BYZHA) – Beyaz Haber Ajansı