Unutamadığım bir manzara var; nerede izlediğimi çok net hatırlamıyorum, muhtemelen Martin Scorsese’nin çektiği belgesellerden birindeydi; 60’lı yıllarda beşerler Bob Dylan’ın konser vereceği salonun önünde kuyruk olmuşlar. Kamera kuyruğu kapıdan, yani başlangıç noktasından itibaren görüntülüyor ve aşikâr ki bir arabaya (ya da motorsiklete) oturmuş kameraman sırada bekleyen insanların yanından geçmeye başlıyor. Çekim bir türlü bitmiyor, zira kuyruk bitmiyor. devasa binanın köşesine kadar ilerliyor kamera ve kuyrukla bir arada köşeyi dönerek devam ediyor. Yeniden bitmiyor kuyruk, bir köşe daha dönüyor kamera, yeniden bitmiyor. Nihayet bittiğinde arabanın süratiyle 2 dakikaya yakın bir imaj çıktığını görüyoruz ortaya. Deneysel bir kısa sinema gib, değil mi?
Asıl ismi Robert Allen Zimmerman olan Bob Dylan 1941’de Minnesota eyaletinin Duluth kentinde dünyaya geldi. 1960 yılında Minnesota’yı terk edip elinde gitarıyla ABD’nin doğu yakasına hakikat yol alamdan evvel ismini değiştirmiş ve kendine yeni bir kimlik edinmişti. Geçmişine dair kimi öyküler, anekdotlar uydurdu ve kapağı New York’a attı. Her şey bir yana Woody Guthrie’nin büyük hayranıydı ve onu kitlelere tanıtacak ikinci albümü “The Freewheelin’”den evvel çıkan birinci albümünde Guthrie’nin tesiri ağır formda ankara olgun escort hissediliyordu. O birinci albümü bugün pek hatırlayan yoktur muhtemelen; ancak onun asıl sesini ve usulünü bulduğu “The Freewheelin’”, içinde yer alan “Blowin’ in the Wind”, “A Hard Rain’s Gonna Fall” ve “Masters of War” üzere müzikler sayesinde protest folk usulünde yapılmış en güzel albümlerden biri olarak tarihe geçmiş Dylan’ı mesleğinin birinci doruğuna çıkarmıştır.
60 yıl boyunca çok tepe ve bir ölçü da çukur gördü Bob Dylan. Bir periyot alkol bağımlılığı onu çok zorladı örneğin, ancak bir formda kendini sıyırmayı başardı ve yine tepeyi gördü. Meşhur “Bitmeyen Turne”si onu ayakta tutan şeylerden biri oldu tahminen de. Hatta 1989’da turne programında beklenmedik bir boşluk olduğunda İKSV’nin teşebbüsleri sonucu İstanbul’a geldiği konseri izlediğimde onun o güç devirlerden birini geçirdiğini anlamam güç olmamıştı. Bir kere bile izleyiciyle bağlantı kurmadığı o konseri hiç unutmuyorum hala, kimi müzikleri tanımakta zorlanmıştım, o derece değişik bir Dylan vardı sahnede. Lakin son derece profesyoneldi ve konserin sonunda yine sahneye gelip en sevilen dört müziğini söylemeden gitmemesi gerektiğini biliyordu.
Edebiyat kolunda aldığı Nobel mükafatı başta olmak üzere bir sanatkarın hayal edebileceği mükafatların birçoklarını (Oscar, ankara ucuz escort Grammy, Altın Küre vb) alan Bob Dylan 80 yıllık hayatına sayısız müzik ve 50’yi aşkın albüm sığdırdı. Verdiği konserlerin sayısını ise yeryüzünde bilen birisi olduğu hiç sanmıyorum doğrusu. Esasen niyetim onun istatistiklerini sıralamak da değil doğrusu. 17 yaşımdan bu yana Dylan dinleyen ve hayatımda daima değerli bir yer tutan bir müzisyene hürmetlerimi sunmak, hepsi bu.
Onu çok sevdiğini bildiğim birkaç bireye danıştım demiştim üstlerde bir yerde, sıra onlara gelsin isterseniz.
‘AMERİKAN MİTLERİNİN SÖZCÜSÜ’
Örneğin Dylan’ın İstanbul’daki ikinci konserini birlikte izlediğimiz dostlardan müellif Yekta Kopan şöyle diyor onun için: “Nobel konuşmasında seyahatini etkileyen üç kitabı anmıştı Bob Dylan: Odysseia, Moby Dick ve Batı Cephesinde Yeni bir Şey Yok. Müziğin “kahramanı” bu uzun “yolculuğunda” barışın, bireyle toplum ortasındaki tansiyonun ve Amerikan mitlerinin sözücüsü oldu daima. Bir manada etkilendiği kitapların bakış açısını o şahane müziklerine taşıdı. Doğum günü kutlu olsun.”
‘KİM BU İBRAHİM TATLISES?’
İKSV Genel Müdürü ve Bob Dylan’ın her iki konserinin de mimarı Görgün Taner, üstadın 80. yaşgünü için toplumsal medyada gazetemizin 1989 tarihli bir sayfasını paylaştı ve o birinci konserin yankılarını andı. Kendisine telefonla ankara yabancı escort ulaştık ve öykünün ayrıntılarını dinledik. Diyor ki Görgün Taner: “Aslında o sayfa her şeyi anlatıyor… Bir tarafta Bob Dylan konserinin haberi, bir tarafta da İbrahim Tatlıses’inki. Sonraki gün dönüş yolunda Bob Dylan basında çıkan haberleri sordu bize, biz de Cumhuriyet’i gösterdik. Dylan sayfayı görünce ‘Bu kim ya, benden daha meşhur’ diye sordu. Biz de anlattık işte İbrahim Tatlıses’in Türtkiye’de ne kadar meşhur olduğunu. “Kaç kişi geldi onun konserine’ diye sordu; 50 bin dedik. ‘Ben niçin onun konser verdiği yerde vermedim o vakit?’ dedi, biz de işte gelecek sefer falan diye geçiştirdik. Nereden bilecek adam Gülhane parkını, oradaki atmosferi. ‘Peki’ dedi en son, ‘nasıl müzik yapıyor, Blues mu?’ dedi, ‘Hah, dedik, evet Turkish Blues’.”
‘SANATSAL YARATICILIĞINI HİÇ KAYBETMEDİ’
Gazetemizin müzik müellifi Murat Beşer’e de sormadan olmazdı elbette. Beşer şunları söylüyor bakın:
“Elliye yakın albümü geride bırakan Bob Dylan elbet rock müzik tarihindeki en üretken isimlerden biri. Hele hele bu üretkenlik bir de uzun bir ömürle buluşunca ortaya dişe dokunur gerçek bir mirasın çıkması kaçınılmaz oluyor. Dylan ilerleyen yaşına karşın sürat kesmeyen ender müzisyenlerden, üstelik de yaşı ilerledikçe gücünü yitiren, eskisi kadar düzgün eserler veremeyen sayısız örneğe hatta çoğunluğa oranla yaşlandıkça grafiğini yükselten az müzisyenlerden birisi.
Bob Dylan’ın 60 yılı aşan sanat hayatında her ne kadar inişli çıkışlı devirleri bulunsa da, pop-rock tarihine bir vakitler her bir satırı ince manalarla yüklü dorukta yapıtlar, kalıcı albümler bırakmış olsa da, yeniden de argüman edebiliriz ki toplamda en düzgün vakitlerini yaşlılık devrinde geçirmiştir. Ya da en azından en düzgün vakitlerine oranla irtifa kaybetmemiştir. Dylan seksen yaşına basarken sanatsal yaratıcılığın bir şey kaybetmediğini ortaya koyuyor. Onu sadece halkın içinden çıkan kentli bir müzisyen olarak tanım etmek kifayetsiz; Dylan müzisyenliği ile eşit derecede şair ve müellif olarak da görülmeli.”